Ken je dat? Dat je bij een voorstelrondje aan de beurt komt, en dat dat dan ongeveer zo gaat?

 

Mijn naam is [Ine Willems],

ik ben [boekvertaler]. Neenee, we willen weten wie je bént, niet wat je dóét.

(O, zit daar verschil tussen dan?)

(Kennelijk. Volgens een deel van de wereld.)

 

Dat deel wil ‘kattenmens’ of ‘hondenmens’, en ‘moeder’ willen ze wel maar niet vooraan in het rijtje (alsof het ouderschap je leven niet in een ijzeren greep heeft en houdt). Met ‘vader’ hebben ze trouwens minder moeite. Alsof een man met dat ene woord een uniek inkijkje geeft, een inkijkje namelijk in de warme, hartelijke, zorgzame mens die stiekem schuilgaat achter de gedreven professional. Terwijl ze van een vrouw niet anders verwachten dan dat ze warm, hartelijk en zorgzaam is, dus als zij met een uniek inkijkje wil komen, moet ze het ergens anders vandaan halen.

 

Maar dat terzijde. Terug naar het voorstellen. Dingen als eigenwijs portret, koppig mirakel, flierefluiter, zooihannes en levenskluns mogen dan de zuivere waarheid zijn, ze worden toch snel als buitenissig gevoeld. ‘In mijn vrije uurtjes altijd in de tuin te vinden’ is dan beter. Of in de keuken, want koken is hot. Klussen ook, of prutsen aan een stuk techniek. Strijken en stofzuigen is dat weer beduidend minder, dus dat hou je beter voor je – ja, ook als je daar nou net een ronduit orgastisch genoegen uit haalt.

 

Maar stel nou dat het vak dat je uitoefent precies de lading dekt van wie jij bent? Dat je er jouw hele menszijn in kwijt kunt? Dat alle facetten van dat vak zo vervlochten zijn met alle facetten van jouw persoonlijkheid dat jouw vak en jij elkaar nodig hebben, verrijken, voeden? Dat jullie twee de volmaakte symbiose zijn, met het gelukkige neveneffect dat die symbiose brood op de plank brengt?

 

Zo weet ik nog een vraag. Hoe gaat het met je?

En dan niet over je werk lullen, hè?